بهینه سازی مصرف نیتروژن و فسفر در زراعت پایدار ذرت با استفاده از میکوریزا و ورمی کمپوست

این تحقیق به جهت بررسی اثر میکوریز و ورمی کمپوست بعنوان عوامل بیولوژیک در مقایسه با کود شیمیایی نیتروژن و فسفر بر عملکرد و اجزای عملکرد ذرت انجام شد. آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار در شرایط کنترل شده خاک در سال 1388 طراحی و اجرا شد. تیمارها عبارت بود از مصرف کود شیمیایی (f) در سه سطح از منابع کود، اوره، سوپر فسفات ترپیل و پتاسیم شامل: f0 (ازت 0، فسفر 0، پتاس 0 kg/ha) و f1 (ازت 70، فسفر 50، پتاس 30 kg/ha) و f2 (ازت 150، فسفر 100 و پتاس 50 kg/ha)، تیمار ورمی کمپوست در دو سطح (مصرف v1 و عدم مصرف v0) و تیمار میکوریز در دو سطح (مصرف m1 و عدم مصرف m0­) (جمعیت 105 گرم/ اسپور). نتایج آنالیز واریانس نشان داد بر هم کنش سطوح مختلف ورمی کمپوست، کود شیمیایی و میکوریزا بر عملکرد دانه در سطح 1٪ معنی دار بوده و بر تعداد دانه و وزن 1000 دانه تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد. مقایسه میانگین برهمکنش سطوح مختلف ورمی کمپوست، میکوریز و کود شیمیایی تفاوت معنی داری را بر عملکرد دانه نشان داد. به طوری که تیمارهای v1f0m1 و v1f1m1 به ترتیب با میانگین 33/119 و 00/113 گرم در بوته بالاترین میزان عملکرد دانه را نسبت به تیمار v1f2m1 با میانگین 33/106 گرم در بوته  را داشته است. و تیمار v1f0m0 با میانگین 00/87 گرم در بوته  کمترین میزان عملکرد دانه را داشته است. مقایسه میانگین برهمکنش ورمی کمپوست، سطوح کودی و میکوریزا تفاوت معنی داری را بر وزن 1000 دانه نشان داد که تیمار v1f0m1 با میانگین 33/168 گرم در بوته بالاترین وزن 1000 دانه را داشته است و تیمار v1f1m1 با میانگین 67/134 گرم در بوته کمترین وزن 1000 دانه را داشته است. میکوریز و ورمی کمپوست در سطوح پایین مصرف کودشیمیایی توانستند موجب افزایش عملکرد و اجزای عملکرد دانه شوند.اما در سطوح بالای مصرف کود شیمیایی فعالیت آنها مختل گردید.